عین رسول الله شدن یعنی نفی مقام بلکه نفی نفی

شبهه سوم.

گاهی گفته می شود که اهل بیت علیهم السلام از 1400 سال پیش تا به حال دارای سیر برزخی بوده و روز به روز کامل تر می شوند شما چطور می توانید به آنها برسید؟

امّا این شبهه نیز مدفوع است چونکه:

اشکال کننده هنوز معنای رسیدن به منزلت و مقام محمّدی را متوجّه نشده است چون این مقام در واقع نفی مقام بلکه نفی «نفی مقام» است (البته ما انتظار نداریم شاگردان جناب آقای تحریری این مطالب را بفهمند چرا که استادشان به جای کتاب های دقیق و توحیدی علامه و آیت الله سعادت پرور به کتاب های آبکی خودش ارجاع می دهد امّا خطاب ما به فضلای از سالکین است که به این مطالب دقّت بیشتری کنند)

به تعبیر آیت الله جوادی آملی حفظه الله آسمانی را باید آسمانی تفسیر کرد یعنی مقام أحدیّت ذات یا لااسمی و لارسمی را باید طبق خودش تفسیر کرد نه اینکه بیاییم با قواعد زمینی مقایسه کنیم زیرا زمان و مکان به این معنای تکامل زمینی تخصّصاً در مقام لا اسمی و لارسمی راه ندارد و در آن مقام هر کسی رسید نه تنها عین آنهامیشود بلکه به یک معنی درآنجا اصلاً فوق عینیت است چونکه عینیت درجایی است که مقامی درکار باشداما اینجا لامقامی است عینیت یعنی اینکه شماخودراکسی درمقابل اهل بیت علیهم السلام بدانی و بعد از مقایسه بخواهی عین آنها بشوی.

امّا در اینجا می گوئیم: مقایسه ای در کار نیست. شما به تمامه او می شوی، حتّی این عبارت آخر هم با تسامح است چون شمایی در کار نیست و همه اوست پس ما چیزی بالاتر از عینیت را ثابت کردیم.

در پایان دوباره تأکید می‌کنیم مخاطب ما فضلای از سالکین است نه ولگردهای بی‌سروپا در کانال‌های زنجیره‌ای جناب آقای تحریری

 

دامه بحث سوم، شبهه دوم

دامه بحث سوم، شبهه دوم
شبهه دوم: از بعضی عبارات حضرت آیت الله سعادت پروررحمت الله علیه برمی‌آید که ایشان رسیدن به کمالات اهل بیت علیهم السلام را محال می‌دانند مانند: «اگرچه خداوند نقدینه ها و جواهرات بسیاری از انسانهای با معنویت را به بازار عرصه وجود آورده اما هیچ یک از آنها به مرتبه ی یار صاحب عیار ما (رسول الله صلی الله و علیه و آله) نمی‌رسند. جمال آفتاب جلد ۳ صفحه ۱۶۶
و از بعضی عبارات نیز برمی آید که ایشان این رسیدن را مقیَّد فرموده اند:«....با این همه رسیدن به آن کمالات- کمالات اهل بیت علیهم السلام- به قدر ظرفیّت می باشد و مراد، کمالات انتصابی نیست.»( جمال آفتاب، ج3، ص432)
جواب:
اول اینکه در مقابل این چند عبارت محدود، عبارات زیادی بر خلاف اینها هست که قسمتی از آنها را در بحث اول ذکر کردیم و انگهی باید دید که منظور از کمالات انتصابی و به قدر ظرفیت چیست؟
اول: کمالات انتصابی چیست؟ همانطوریکه خود آیت الله سعادت پرور رحمة الله توضیح می دهند کمالات بر دو گونه است: یکی کمالات انتصابی مانند: نبوّت و وصایت( که مثلاً حضرت زهرا سلام الله علیها نداشتند ولی حضرت عیسی علیه السلام داشتند با اینکه مطابق روایات حضرت زهرا سلام الله علیها از ایشان بالاترند) و دیگری کمالات معنوی مقام مخلَصیّت، مقام عصمت، مقام محمود است مراد از رسیدن به کمالات اهل بیت علیهم السلام رسیدن به کمالات معنوی ایشان است و مراد از نرسیدن، نرسیدن به کمالات انتصابی ایشان (راز دل ص453 و نور هدایت، ج1، ص364 و سرالاسراء، ترجمعه ج4، ص343
در پایان توجه به این نکته باشد که کمالات انتصابی مجازاً کمالند و اصلاً یک نوعی تعیین وظیفه از طرف خدا برای افراد است و نشان از برتری نیست مثلاً حضرت زهرا سلام الله علیها منصب نبوّت را ندارد ولی همه ی انبیاء این منصب را دارند با اینکه مقام معنوی حضرت زهرا سلام الله از انبیاء غیر از پدرش بالاتر است و از پدرش نیز جدا نبوده و نخواهد بود ( جلوه نور، ص81 و ص118)
دوم: به قدر ظرفیّت یعنی چه؟ فرض کنید تمام در جات کمال 100 باشد اهل بیت علیهم السلام ، همه ی این صد را دارند و چونکه صد را دارند، نود، هشتاد، هفتاد و همه ی مراتب پائین تر نیز دارند لذا اگر کسی یک درجه از کمال را دارد به همان اندازه با صد همراه شده است تا کسی که صد در جه از کمال را دارد به همان اندازه با صد همنشین شده است.
پس این به قدر ظرفیّت می خواهد بگوید هر سالکی در هر در جه ای می تواند همراه اهل بیت علهیم اسلام بشود از پائین ترین درجه تا بالاترین درجه ( رجوع شود به جمال آفتاب، ج9، ص430)

بحث سوم ، شبه اول

در مقابل روایاتی که ذکر کردید روایت دیگری نیز داریم که با صراحت رسیدن به این مقامات را رد می‌کنند مانند « نَحنُ أهلَ البَیتِ لا یُقاسُ بِنا أحَدٌ ؛ ما اهل بیت هستیم کسی با ما مقایسه نمی‌شود بحارالانوار جلد ۲۶
و نیز « نَحْنُ أَهْلُ بَیْتٍ لاَ یُقَاسُ بِنَا نَاسٌ؛ هیچ مردمی با ما مقایسه نمی‌شود بحارالانوار جلد سی و پنج صفحه ۳۴۷ و نیز « نَحْنُ أَهْلُ بَیْتٍ لاَ یُقَاسُ بِنَا بَشَرٌ؛ هیچ بشری با ما مقایسه نمی شود بحارالانوار جلد ۲۶ صفحه ۱۲۵
« لایطمع فی ادراکه طامع؛و هیچ طمع کننده ای در ادراک مقامات ایشان طمع نمی کند» من لایحضره الفقیه جلد ۲ صفحه ۶۱۳
این شبهه را می توان به صورت های گوناگون برهانی کرد از باب مثال:
«اگر نتوان کسی را با اهل بیت علیهم السلام مقایسه کنیم پس کسی نمی‌تواند به مقامات ایشان برسد. (زیرا از طرفی مقایسه دو طرف دارد از طرف دیگر اگر یک طرف مقایسه از صلاحیت برای قیاس بیفتد پس نمی تواند با دیگری رقابت کند و پای آن برسد بنابراین اگر نتوان کسی را با اهل بیت علیهم السلام و مقایسه کنیم کسی نمی‌تواند به مقامات ایشان برسد) لیکن کسی را نمی توانیم با اهل بیت علیهم السلام مقایسه کنیم(چون نصّ روایات بر عدم مقایسه دلالت دارد) پس کسی نمی‌تواند به مقامات ایشان برسد.
شبیه این استدلال در مورد آخر( قسمتی از زیارت جامعه کبیره) نیز جاری می شود.
جواب اجمالی:
رسیدن به کمالات اهل بیت علیهم السلام (مقام احدیت ذات) تخصصاً از استدلال خارج است(نه تخصیصاً)
جواب تفصیلی:
مبنای این شبهه این بود که ما در ادعایمان بقیه مردم را با اهل بیت علیهم السلام مقایسه کرده ایم اما این مبنا باطل است، زیرا در مقام محمود و أحدیت ذات و لا اسمی و لارسمی اصلاً شخص و مخلوق و مردم و طمع کننده ای نیست تا بعد صحبت از مقایسه آن کس و آن مردم و آن طمع کننده با اهل بیت علیهم السلام شود یعنی تا وقتی «من» هستم و آقای «من» تشریف دارد و آقای طمع کار تشریف دارد نمی توان به این مقام راه یافت و در واقع در این مقام کسی نیست که بتوان با اهل بیت علیهم السلام مقایسه کرد.
برای نمونه قسمتی از فرمایشات آیت الله سعادت پرور رحمت الله علیه در مورد مقام احدیت می‌آوریم:
« آنجا مقام لااسمی و لارسمی و احدیّت است که هیچ مخلوقی با توجه به مخلوقیت خود به آنجا را ندارد و این منزلت همان مقام محمودی است که به رسول الله صلی الله و علیه و آله وعده داده شده (جمال آفتاب جلد ۱ صفحه ۱۹۷)
«آری، تا، کسی در مقام أحدیت قرار نگیرد، در ظلِّّ پروردگار واقع نشده و چون واقع شد، دیگر خود و غیری-با دیده ی دل_ نمی بیند» جمال آفتاب جلد ۱ صفحه ۲۳۰
نور عزّ، همان مقام عزّت و جانب داری الهی است که نمی خواهد در آنجایی که او سبحانه از خودم می زند دیگری از خویش دم زند
انسان چون از صفات بهیمیّه و درندگان و حیوانات جدایی گرفت نقطه ی آخرش به اول رجوع نموده و به جایی می‌رسد که «در آنجا ملک گنجد نه مُرسل»؛ زیرا أحدیّت با این که نفی توصیف و مقام الا اسمی و لارسمی است، با زنام نهادن توصیف به حساب می آید لذا باید نفیِ نفی هم نمود – راز دل، ص175
همچنین رجوع شود به رسائل عرفانی، ص134، تعلیقه سوم

. دسته هایی از روایات که دلالت بر مطلب ما می کنند:

الف- دسته ای از روایات که شیعیان را جدا از اهل بیت علیهم السلام نمی داند
1- «مائة منقبة من مناقب امیر المؤمنین والائمة من ولده علیهم السلام ص163 و ص165»
2- «کفایةُ الأثَر فِی النَّص عَلَی الأئمّة الإثنی عَشَر علیهم السلام، ص269»
3- «بصائر الدرجات، ج1، ص15-17-20
4- «بِحارُالاَنوار، ج5، ص242»
قَالَ اَلنَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ ... یَا عَلِیُّ ... شِیعَتُکَ مِنَّا وَ نَحْنُ مِنْهُمْ یَدْخُلُونَ اَلْجَنَّةَ قَبْلَ اَلْأُمَمِ بِخَمْسِمِائَةِ عَامٍ؛ پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: یا علی... شیعه ی تو از ما و ما از شما هستیم، آنها پانصد سال قبل از امت های دیگر وارد بهشت می شوند.( مائة منقبة من مناقب امیر المؤمنین والائمة من ولده علیهم السلام ص165)
ب- دسته ای از روایات که ما را هم درجه ی اهل بیت علیهم السلام در بهشت معرفی می کند
1- « الهِدایَةُ الکُبْْری، ص253»
2- « الأمالی للشیخ الصدوق، 73»
3- « دلائل الامامة-چاپ جدید-، ص433»
4- « إعلامُ الوَریٰ بأعلامِ الهدیٰ، ص433»
5- « عیون الحکم و المواعظ-لیثی- ص 433»
6- « کَشْفُ الغُمَّة فی مَعْرِفَةِ الأئمّة علیهم السلام، ج2، ص523»
7- « عَوالی اللّئالی، ج1، ص16»
8- « بِحارُالاَنوار، ج27، ص88 و ج94، ص31»
9- « مُستَدرَکُ الوَسائل، ج11، ص235»

رسیدن به مقامات معنوی اهل بیت علیهم السلام (قسمت سوم)

4.در مناجات شعبانیه از خدای متعال تقاضای می‌کنیم:
«إِلَهِی وَ أَلْحِقْنِی بِنُورِ عِزِّکَ الْأَبْهَجِ فَأَکُونَ لَکَ عَارِفا وَ عَنْ سِوَاکَ مُنْحَرِفا؛ معبودا مرا به درخشان ترین نور شکوه خویش پیوند بخش تا شناسای تو گردم و از غیر تو روی بتابم»
مقدمه استدلال:
آیت‌الله سعادت پرور رحمة الله علیه می فرماید: راستی نوّر«عزّ أبهج» کدام یک از انوار الهی است؟
گمان می شود از نور ابهج الهی همان ذات الهی اراده شده است چرا که اسماء و کمالات الهی نیز از نور الهی نشأت گرفته و با ذات او عینیت دارند. تقاضا در این بیان شهود اسماء و کمالات او سبحانه نیست بلکه شهود ذاتی مسألت شده تا دیگر شهود اسمایی دیده نشود و الحاق به نور و منزلت لا اسمی و لارسمی الهی باشد و دید نیز از بیننده نباشد
منبع: نور هدایت، ج5، ص232-231
اصل استدلال:
اگر امکان رسیدن به این مقام نداشتیم، امرِ ائمه علیهم‌السلام به در خواست آن لغو خواهد بود.
نکته:
استدلال فوق در مورد فرازهای دیگر مناجات شعبانیه نیز جاری است مثل:« إِلَهِی وَ اجْعَلْنِی مِمَّنْ نَادَیْتَهُ فَأَجَابَکَ وَ لاحَظْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلالِکَ فَنَاجَیْتَهُ سِرّا وَ عَمِلَ لَکَ جَهْراً معبودا، مرا در شمار کسانی قرار بده که آنان را خواندی و پاسخت دادند و به آنان نگریستی و در برابر شکوه تو مدهوش گشتند» با این توضیح که منظور از فقرات فوق وصول به مقام لا اسمی و لا رسمی است
«اِلهی هَب لی کَمالَ الاِنقِطاعِ اِلیکَ وَ اَنِر اَبصارَ قُلوبِنا بِضِیآءِ نَظَرِها اِلَیک؛ معبودا، گستن از همه و پیوستن به خود را به من ببخش و دیدگان دل های ما را فروغ نگاهی که به تو می افکنند، روشنی بخش.» با این توضیح که منظور از کمال الانقطاع شهود عینیّت اسماء باذات (لااسمی و لارسمی) است
منبع: نور هدایت، ج5، ص225
5. «اللهم و اهدنا الی سواء السبیل، و اجعل مقیلنا عندک خیر مقیل، فی ظل ظلیل و مُلک جزیل، خداوندا، ما را به راه راست هدایت نما و آسایگاهمان در نزد خویش را بهترین آسایشگاه، در سایه جاودانی و سلطنت با عظمت قرار ده.»
در این دعا نیز از خدای متعال بهترین آسایشگاه در نزد خدای متعال در خواست می‌کنیم و آن چیزی جز مقام لا اسمی و لا رسمی نیست
برگرفته از جمال آفتاب، ج5، ص182
در روایت و ادعیّه ی بی شمار دیگر مانند:
«رَبِّ اَدخِلنِی فی لُجَّةِ بَحرِ اَحَدیّتک؛ پروردگارا، مرا در ژرفای دریای احدیّت داخل گردان»
منبع: الصحیفة العلویة المبارکه الثانیة، ص224
« و باسمک الاعظم الاعظم الاعظم الأعزّ الأجلّ الاکرم الذی خلقته فاستقرفی ظلک فلا یخرج منک الی غیرک؛ و به آن اسم اعظم اعظم اعظم و بزرگتر و گرام یات که آفریدی و درسایه – ذات – تو قرار گرفت و – هزگر- از تو به سوی غیر تو بیرون نمی آید- مسئلت دارم-»
« اللهم صل علی محمد و آل محمد وابعثه مقاماً محموداً یغبطه به الاولون و الآخرون؛ خداوندا، بر محمد و آل محمد درود فرست و حضرت محمد صلی الله علیه و آله را به مقام ستوده ای که ا ولین و آخرین غبطه ی او را بخورند برانگیز».
مصباح کفعمی، ص628

رسیدن به مقامات معنوی اهل بیت در روایات( قسمت دوم)

ادلّه ثبوتی( تحلیل و بررسی روایات وارده در مسئله)(قسمت دوم)
2.در ادامه ی قنوت عید فطر می فرماید: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ خَیْرَ مَا سَأَلَکَ مِنْهُ عِبَادُکَ الصَّالِحُونَ؛ خدا یا، از تمام خوبی هایی که بندگان صالح و شایسته ات خواستار شدند، مسئلت دارم».
کیفیت این استدلال نیز مانند استدلال در فراز قبلی است.
فقط با این تفاوت که در این جا باید ثابت شود که مراد از «صالحون» اهل‌بیت علیهم‌السلام است؟
حضرت آیت‌الله سعادت پرور رحمة الله علیه در ذیل دعائی که تقاضای مقامات صالحین را می‌کنیم می فرماید: امّا این که صالحان چه کسانی هستند؟
اوّلین آنان انبیاء و اوصیاء علیهم‌السلام می باشند ثمّ الأمثل فالأمثل بنابر این می توان گفت: خواننده با جمله های این فراز تقاضای همانند ایشان شدن از نظر کمالات نفسانی را می نماید نه از نظر انتصاب الهی( مانند: نبوّت و وصایت) بدین جهت نباید بگوییم: ما کجاو کمالات صالحان کجا؟
زیرا می توان طریقه ی صالحان را پیمود و از صالحان شد.
منبع: نور هدایت، ج1، ص134
3.مرحوم سیدبن طاووس در اقبال الاعمال دعائی را برای افطار ماه مبارک رمضان از امام صادق علیه السلام نقل می کنند که قسمتی از آن چنین است: «وَتَجمَع لی ولأهلِی وَلوِلَدَی الخَیرَ کُلَّهُ، وتَصرِف عَنّی وَعَن وَلَدی وأهلِی الشَّرَّ کُلَّهُ؛ و همه ی خیر و خوبی را برای من و خاندان و فرزندانم فراهم ساخته و همه ی شر و بدی را از من و فرزندان و خاندانم برگردانی»
منبع: اقبال الاعمال، ج1، ص114
مقدمه استدلال:
حضرت آیت‌الله سعادت پرور رحمة الله علیه می فرماید: منظور از «الخَیرَ کُلَّهُ» آیا خیرات مادّی است و یا خیرات اخروی و یا معنوی و یا هر سه؟
ظاهر این است که خیرات معنوی مراد باشد که شامل تمامی کمالات معنوی که خداوند به نبیّ اکرم صلی الله علیه و آله و اوصیایش علیهم‌السلام عنایت فرموده است می باشد البته در ادامه می فرمایند: به لحاظ اطلاق جمله مانعی ندارد که معنای چهارم مقصود باشد و شاملی تمامی خیرات- أعمّ از مادی، اخروی و معنوی- گردد.( در هر صورت برای استدلال ما مفید خواهد بود)
منبع: نور هدایت، ج1، ص211
اصل استدلال:
اگر رسیدن به همه ی خوبی ها و کمالات معنوی اهل‌بیت علیهم‌السلام ممکن نبود، درخواست و طلب آن از خدا لغو بود.

ادلّه ثبوتی(تحلیل و بررسی روایات وارده در مسئله

ادلّه ثبوتی (#تحلیل_و_بررسی_روایات_وارده_در_مسئله):
1.در دعای قنوت عید فطر:
«أَسْأَلُکَ...أَنْ تُدْخِلَنِی فِی کُلِّ خَیْرٍ أَدْخَلْتَ فِیهِ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُخْرِجَنِی مِنْ کُلِّ سُوءٍ أَخْرَجْتَ مِنْهُ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمْ؛ مرا در هر خوبی که محمد (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) و خاندان محمد را داخل گردانیدى داخل سازى و از هر بدى که محمد (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) و خاندان محمد را خارج ساختى مرا نیز خارج گردانى.» اقبال الاعمال، ص289
مقدّمه استدلال:
اولاً: «کلّ» از الفاظی است که وضعاً به خاطر آنچه از مدخولش اراده می شود دلالت بر عمومیّت می کند
(کفایة الاصول، مقصد چهارم، ص217)
ثانیاً: ریشه ی«خیر» در لغت همانطوریکه صاحب التحقیق در جلد سوم صفحه ی 159 می فرماید« فَألخَیرُ ما یَختارُ و یَنتَخِبُ مِن بَینِ الأفرادِ وَ یَکوُنُ فاضِلاً وَ راجِحاَ وَ لَهُ مَراتِبُ؛ خیر، چیزی است که از بین افراد اختیار و انتخاب می شود و فضیلت و برتری دارد و برای آن مراتبی است»
یعنی خیر دارای مراتب تشکیکی- از پایین ترین مرتبه تا بالاترین مرتبه – است به تعبیر آیت‌الله سعادت پروررحمة الله علیه این «خیر» می تواند اعمّ از مادی، اخروی و معنوی و یا حداقلّ مربوط به کمالات معنوی نه انتصابی باشد.
منبع: ر.ک. نور هدایت، ج1، ص211.
اصل استدلال:
اگر انسان قابلیّت رسیدن به همه ی کمالات معنوی محمد و آل محمدعلیهم‌السلام را نداشت این در خواست ها لغو بود لیکن لغو برای خدا قبیح و زشت است پس انسان قابلیت رسیدن به همه ی کمالات معنوی محمد و آل محمد علیهم‌السلام را دارد(شبیه به این استدلال از آیت‌الله سعادت پرور رحمة الله علیه در نور هدایت، ج1، ص72 مطرح شده است)
نکته:
شبیه به این استدلال در مورد خروج از هر سوء و بدی را می توان مطرح کرد.

رسیدن به مقامام معنوی اهل بیت در کلمات علامه طباطبایی

#رسیدن_به_مقامات_معنوی_اهل‌بیت علیهم‌السلام در کلمات علامه طباطبایی رحمة الله علیه
الف-- مرحوم آیت‌الله سید محمد حسین حسینی تهران به نقل از علامه طباطبایی رحمة الله علیه:
اگر کسی گوید که این مناصب اختصاصی بوده و وصول به ا ین ذِ روه ی از معارف الهیّه منحصراً راجع به انبیاء عظام و ائمه معصومین علیهم‌السلام است و دیگران را به هیچ‌وجه من الوجوه بدان راهی نیست در جواب گوییم: منصب نبوّت و امامت امری است اختصاصی ولی وصول به مقام توحید مطلق و فناء در ذات احدیّت که تعبیر ا از او به «ولایت» می شود ابداً اختصاصی نیست و دعوت انبیاء و ائمه علیهم‌السلام امّت را بدین مرحله از کمال است. حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله امّت خود را دعوت فرموده اند که به آنجائی که پای خود را گذارند و این مستلزم امکان سیر به آن مقصد است و إلّا لازم می آید دعوت لغو باشد [قیاس استثنایی] « لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ کَانَ یَرْجُو اللَّهَ وَالْیَوْمَ الْآخِرَ وَذَکَرَ اللَّهَ کَثِیراً» سوره احزاب،21
از طریق عامه روایت شده است که:
« لَوْ لا تَکْثیرٌ فی کَلامِکُمْ وَ تَمْریجٌ فی قُلوبِکُمْ لَرَاَیْتُمْ ما اَری وَ لَسَمِعْتُمْ ما اَسْمَعُ؛ اگر این گفتار بسیار در زبان‌ها و این اضطراب و آشوب در دل‌های شما نبود هرآینه می‌دیدید آنچه را که من می بینم و می شنیدید آنچه را که من می شنوم»
این گفتار حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله به خوبی حاکی از آنکه علّت عدم وصول به کمالات انسانی همانا خیالات باطله ی شیطانیّه و افعال لغو و بیهوده است
منبع: رساله‌ی لب اللّباب، ص38-39
ب-- همچنین در کتاب «راز دل» آیت‌الله سعادت پرور رحمة الله علیه به نقل از استادش می فرماید:
عارف، چون ترک مجاز کرد و چشم دل به هستی مطلق با نمود، به رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم ملحق می شود و به مقام محمود – که آن جا همه حمد و پاکی است- می رسد و اینجاست که نشان «بی یَسمَعُ و بِی یُبصِرُ؛ به من می شنود و به من می بیند» بحار الانوار، ج5، ص207 را پیدا می کند و کأَن این مَحَکی است برای رسیدگان به کمال والای انسانیّت.
منبع : راز دل، ص203
ج-- سپس خداوند ذات آنان را نیز فانی ساخته و اسم و رسم آنان را محو می گرداند و خود در مقام آنان می‌نشیند مقام محمود و لا اسمی و لا رسمی و در آخر رساله توحید آمده است که این برتر از آن است که با لفظی بیان شود و یا اشاره ای بدان شود و حتی اطلاق مقام به آن نیز از روی مجاز است و این همان دری است از مقامات که خداوند بر روی پیامبرش محمد صلی الله علیه و آله و خاندان پاک او گشوده است.
و من می گویم که خداوند سبحان اولیای امت محمد صلی الله علیه و آله را و شیعیان فرزندان او را نیز به این درجات می رساند و روایات بی شماری بر این معنا دلالت دارند.
منبع: مجموعه رسائل(علامه طباطبائی)، ج2، ص116
همچنین رجوع شود به : الانسان و العقیدة، ص260-261، رساله لب اللباب، ص154، الانسان و العقیدة، ص233

رسیدن به مقامات معنوی اهل بیت(ع) در کلمات آیت الله سعادت پرور(قسمت دوم)

ب--أفضل (و بالاتر از) آن چه نبّی اکرم صلی الله علیه و آله و اوصیای او علیهم‌السلام و امت برگزیده اش اعطا گردیده، جز مقام محمود نمی تواند باشد ( منبع آیت‌الله سعاد پرور رحمة الله علیه نور هدایت، ج1، ص398)
ج-..مقام معیّت با رسول اکرم صلی الله علیه و آله در بهشت را نمی توان برای هرکس دانست بلکه مخصوص عدّه ی قلیلی است( به قرینه ی اینکه بحث قبلی در مورد معیّت و ارتباط مردم با اهل‌بیت علیهم‌السلام است معلوم می شود که منظور از این عدهی قلیل غیر معصومین است)
منبع: آیت‌الله سعادت پرور رحمة الله علیه فروغ شهادت، ص51
د-- مخفی نماند که نائل شدن به کمالات رسول الله صلی الله علیه و آلهو اوصیائش علیهم‌السلام برای امّت او امری مستبعد نیست. (منبع: جمال آفتاب، ج3، ص432)
ح-- رسول الله صلی الله علیه و آله به حساب جامعیّتش، کار تمامی انبیای پیش از خود را نسبت به امّتش می کند بلکه افزون بر دعوت آنان به توحید و یگانگی حضرت حقّ، آن ها را به توحید اعظم و مقام احدیّت و منزلت لا اسمی و لارسمیِ خویش دعوت می نماید.
منبع: آیت‌الله سعادت پرور رحمة الله علیه، راز دل، ص28
ج-- موارد کثیری که حافظ می گوید من به مقام «محمود» و «لا اسمی و لا رسمی» می خواهم برسم یا اینکه رسده ام و حضرت آیت‌الله سعادت پرور رحمة الله علیه آن را تأئید می فرمایند به عنوان مثال
من به سرمنزل عنقا نه به خود بردم راه
قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم
ای دوستان، اگر به مقام «أحدیت» و لا اسمی و لا رسمی و به اصطلاح «سیمرغ» و بی نشانی راه یافتم، به راهنمائی استاد کامل بود.
منبع: جمال آفتاب، ج8، ص21 همچنین ر.ک.جمال آفتاب، ج8، ص96، و همان، ج8، ص99. همان، ج9، ص52 و ج9، ص54
حضرت آیت‌الله سعادت پرور رحمة الله علیه در جاهای مختلف دیگر نیز به این مهم اشاره فرموده اند مثل: جمال آفتاب، ج5، ص181؛ ج1، ص196-197؛ و ج5، ص148؛ و ج5، ص182؛ ج7، ص160 و ج9، ص67 و نیز کتب فروغ شهادت ص28-29؛ و نور هدایت، ج1، ص389؛ و سرالاسرا، ترجمه ی، ج1، ص192

پاسخ به شبهات ایجاد شده از طرف عده ای معلوم الحال نسبت به فرمایشات استاد غفاری در بعد عرفان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

با توجّه به مباحثی که در فضای مجازی از طرف عده‌ای فریب‌خورده و معلوم‌الحال نسبت به فرمایشات استاد غفاری^{(دام‌ظله)}  پیش‌آمده، بر آن شدیم که این شبهات را پاسخ دهیم تا حقیقت حال برای اهل آن روشن شود.

اولین شبهه‌ای که مطرح‌شد، این است که:

 آیا ما می‌توانیم به مقامات و کمالات اهل‌بیت ^{علیهم‌السلام} برسیم یا خیر؟

ما برای پاسخ به این پرسش بحث را در سه قسمت مطرح می‌کنیم.

اول: بررسی ادلّه اثباتی( فرمایشات عُرفای معاصر. حضرت آیت‌الله سعادت پرور ^{رحمة الله علیه}، علامه طباطبائی و حضرت امام خمینی ^قدّسره

دوم: بررسی ادله‌ی ثبوتی( تحلیل و بررسی روایات وارده در مسئله)

سوم: دفع شبهات